به نقل از «باشگاه خبرنگاران»

شرایط بهینه نگهداری ریه چیست؟

تاریخ انتشار: ۳ اردیبهشت ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۵۸۸۴۹۷

استاندارد طلایی برای نگهداری ریه‌ها برای روش‌های پیوند، بسته‌بندی آن‌ها در یخ در خنک‌کننده‌ها بوده است که آن‌ها را در دمای تقریباً ۴ درجه سانتی‌گراد (۳۹ درجه فارنهایت) نگه می‌دارند. اما نگاهی به تحقیقات پیوند ریه نشان می‌دهد که دمای بهتری برای نگهداری ریه‌های اهداکننده وجود دارد که به طور چشمگیری زمان قابل پیوند ماندن آن‌ها را بهبود می‌بخشد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اولین پیوند ریه در سال ۱۹۶۳ انجام شد. از آن زمان، هنگامی که ریه‌ها از بیماران خارج می‌شوند، آن‌ها را در یک خنک کننده با یخ بسته بندی می‌کنند و به سرعت به محل گیرنده می‌بردند. 

به طور کلی، این روش می‌تواند ریه‌ها را تقریباً شش تا هشت ساعت قابل پیوند و زنده نگه دارد. 

محققان به رهبری تیمی از دانشمندان از شبکه بهداشت دانشگاهی در تورنتو به داده‌های تجربی دهه‌های قبل نگاه کردند.

آن‌ها گفته اند : رویکرد ما برای حل این مشکل، یافتن دمای ذخیره‌سازی بهینه ریه با مشاهده داده‌های آزمایش‌های انجام‌شده در بیش از ۳۰ سال پیش بود، جایی که پیشگامان پیوند ریه به دما‌های بسیار پایین تا دمای بدن، نگاه می‌کردند.

دکتر عادل علی نویسنده اول مطالعه، دانشمند موسسه تحقیقاتی بیمارستان عمومی تورنتو گفت: داده‌ها نشان داد نگهداری ریه‌ها در دمای ۱۰ درجه سانتی‌گراد (۵۰ درجه فارنهایت) به جای دمای تقریباً ۴ درجه سانتی‌گراد (۳۹ درجه فارنهایت) تولید شده توسط یخ در خنک‌کننده بهترین روش است. 

در واقع، مطالعه بر روی ۷۰ بیمار خارج از بیمارستان‌های تورنتو، وین و مادرید نشان داد که دمای بالاتر می‌تواند زمان نگهداری را تا ۳۶ ساعت افزایش دهد.

دکتر مارسلو سیپل گفت: تأثیر بالینی این مطالعه بسیار زیاد است. این مطالعه یک تغییر الگو برای عمل پیوند ریه است. 

محققان دریافتند دمای گرمتر بسیار خوب عمل می‌کند، زیرا به حفظ عملکرد غشای سلولی و سلامت میتوکندری در سلول‌های ریه کمک می‌کند. 

میتوکندری به تولید انرژی در سطح سلولی کمک می‌کند که از اجزای کلیدی سلامت اندام‌ها هستند. این یافته می‌تواند پیامد‌های گسترده‌ای برای روش‌های پیوند ریه داشته باشد. 

با توجه به زمان نگهداری طولانی‌تر، ریه‌ها اکنون می‌توانند در مسافت‌های بیشتری حمل شوند، به این معنی که افراد بیشتری می‌توانند به اندام‌ها دسترسی داشته باشند. 

افزایش توانایی ذخیره‌سازی می‌تواند به معنای برنامه‌ریزی بهتر برای روش‌ها و عمل‌های جراحی باشد.

منبع: سایت نیواطلس

باشگاه خبرنگاران جوان علمی پزشکی بهداشت و درمان

منبع: باشگاه خبرنگاران

کلیدواژه: بیماری تنفسی بیماری ریوی نگهداری ریه پیوند ریه ریه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۵۸۸۴۹۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چرا نمی‌توانیم همه زباله‌های‌مان را داخل آتشفشان‌ها بسوزانیم؟

درست است که گدازه آنقدر داغ است که می‌تواند مقادیری از زباله‌های ما را بسوزاند اما همه گدازه‌ها دمای یکسانی ندارند و فارغ از دما، موارد دیگری همچون خطرناک بودن، اعتقادات و کمبود آتشفشان وجود دارد که اجازه انجام چنین کاری را نمی‌دهد.

به گزارش ایسنا،  هنگامی که آتش‌فشان کیلاویا(Kilauea) در جزیره بزرگ هاوایی در سال ۲۰۱۸ فوران کرد، جریان گدازه داغ‌تر از ۲۰۰۰ درجه فارنهایت(۱۱۰۰ درجه سانتیگراد) بود. این دما از دمای سطح سیاره زهره نیز بیشتر است و به اندازه‌ای داغ است که بسیاری از سنگ‌ها را ذوب می‌کند. همچنین به اندازه کوره‌های زباله‌سوزی که معمولا زباله‌ها را در دمای ۱۸۰۰ تا ۲۲۰۰ فارنهایت(۱۰۰۰ تا ۱۲۰۰ درجه سانتیگراد) می‌سوزانند، داغ است.

به نقل از کانورسیشن، با این وجود همه گدازه‌ها دمای یکسانی ندارند. فوران‌ها در هاوایی نوعی گدازه به نام بازالت تولید می‌کنند. بازالت بسیار داغ‌تر و سیال‌تر از گدازه‌هایی است که در آتشفشان‌های دیگر فوران می‌کنند. به عنوان مثال، فوران سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۸ در کوه سنت هلن یک گنبد گدازه‌ای با دمای سطحی کمتر از حدود ۱۳۰۰ فارنهایت(۷۰۴ درجه سانتیگراد) ایجاد کرد.

به غیر از دما، دلایل دیگری برای نریختن زباله‌هایمان در آتشفشان‌ها وجود دارد.

در وهله اول اگرچه گدازه در دمای ۲۰۰۰ درجه فارنهایت می‌تواند بسیاری از مواد درون سطل‌های زباله ما از جمله ضایعات غذا، کاغذ، پلاستیک، شیشه و برخی فلزات را ذوب کند اما به اندازه کافی داغ نیست که بسیاری از مواد رایج دیگر از جمله فولاد، نیکل و آهن را ذوب کند.

علاوه بر این آتشفشان‌های زیادی روی زمین وجود ندارند که دریاچه‌های گدازه‌ای یا دهانه‌های کاسه‌مانند پر از گدازه داشته باشند که بتوانیم زباله‌ها را در آن‌ها بریزیم. از میان هزاران آتشفشان روی زمین، دانشمندان تنها هشت مورد را با دریاچه‌های گدازه فعال می‌شناسند. بیشتر آتشفشان‌های فعال دارای دهانه‌های پر از سنگ و گدازه‌های سرد شده هستند.

مشکل سوم این است که ریختن زباله در آن هشت دریاچه گدازه فعال کار بسیار خطرناکی است. دریاچه‌های گدازه با پوسته‌ای از گدازه‌های خنک کننده پوشیده شده‌اند، اما درست در زیر آن پوسته مذاب و به شدت داغ قرار دارد. اگر سنگ‌ها یا مواد دیگر روی سطح دریاچه گدازه‌ای بیفتند، پوسته را می‌شکنند، گدازه زیرین را مختل می‌کنند و باعث انفجار می‌شود.

این اتفاق در کیلاویا در سال ۲۰۱۵ افتاد. بلوک‌های سنگ از لبه دهانه به درون دریاچه گدازه سقوط کرد و باعث انفجار بزرگی شد که سنگ‌ها و گدازه‌ها را به بالا و بیرون از دهانه پرتاب کرد. هر کسی که زباله را به دریاچه گدازه می‌اندازد باید فرار کند و از زباله‌ها و گدازه‌های شعله ور دور شود.

اما فرض کنید می‌شد زباله‌ها را با خیال راحت در یک دریاچه گدازه ریخت. در آن صورت برای زباله‌ها چه اتفاقی می‌افتاد؟ وقتی پلاستیک‌ها، زباله‌ها و فلزات می‌سوزند، گازهای سمی زیادی آزاد می‌کنند. آتشفشان‌ها در حال حاضر تُن‌ها گاز سمی از جمله گوگرد، کلر و دی اکسید کربن منتشر می‌کنند.

گازهای گوگرد می‌توانند مه اسیدی ایجاد کنند که ما آن را «وُگ» یا مه آتشفشانی می‌نامیم. این گازها می‌تواند گیاهان را از بین ببرد و باعث مشکلات تنفسی برای افراد نزدیک به آن شود. مخلوط کردن این گازهای آتشفشانی خطرناک با گازهای دیگر ناشی از سوزاندن زباله‌های ما، بخار حاصل را برای مردم و گیاهان نزدیک آتشفشان مضرتر می‌کند.

در نهایت، بسیاری از جوامع بومی، آتشفشان‌های مجاور را مکان‌های مقدسی می‌دانند. به عنوان مثال، دهانه‌ای در کیلاویا خانه پله Pele، الهه آتش بومی هاوایی در نظر گرفته می‌شود و منطقه اطراف دهانه برای بومیان هاوایی مقدس است. پرتاب زباله در آتشفشان‌ها توهین بزرگی به آن فرهنگ‌ها خواهد بود.

انتهای پیام